Dag 1: Geland in Osaka; verblijfplaats Sei-un An in Kyoto.

Zonder vertraging en zonder zware politiecontroles zijn we vertrokken richting Osaka. Het vliegtuig zat maar voor de helft vol en het merendeel waren jonge Britse zwematleten die zich hier in Osaka komen voorbereiden voor het wereldkampioenschap in China.

De vlucht zelf is vlot verlopen. Lennert en Daphne hebben zich goed kunnen bezighouden met de filmpjes van de Kampioenen en hun nieuwe Nintendo 3D. Enkel bij het landen was ik enorm misselijk; net zoals in Bobbejaanland, Tanja. Waarschijnlijk te wijten aan de slechte vliegtuigkost. Daphne heeft er niets van gegeten en Lennert en Ronny hebben er niet van geweten.

Het ophalen van onze bagage in de luchthaven verliep enorm vlot. Geen lange controles en duidelijke instructies in het Engels. In de aankomsthal stond er een man met een bordje voor ons klaar. Samen met nog andere toeristen zijn we dan richting Kyoto gereden in een minibusje. Hier verblijven we in een typisch traditioneel Japans huisje voor vijf dagen in het midden van de stad Kyoto. Sei-un An noemen ze het hier. We hebben hier airco op de 2 kamers van de beneden en bovenverdieping. We slapen hier op matten op de grond. De badkamer heeft een gekke kuip en de deuren zijn hier enorm laag. Ronny is er al een paar keer met zijn hoofd tegen gebotst. We hebben hier wel een moderne wasmachine met droogkast in, een luxe wc en een PC. Het huisje zelf is enorm klein en heeft geen tuin.

Hier aangekomen kregen we een map met verdere instructies. Ons avontuur kan beginnen hoewel we al heel de namiddag hebben geslapen en de kids enorm moe zijn. En uit het mailtje dat we van opa en oma kregen bleek dat het thuis ook al een avontuur op zich. Ik denk dat jullie blij zullen zijn dat het september is.

In de late namiddag zijn we op zoek gegaan naar een restaurant. Gedienstig en vriendelijk zijn de mensen hier enorm. Een vrouw uit een kleine superette is zelfs haar man gaan roepen en deze is voor ons meegelopen naar een restaurant in de buurt. We krijgen hier voor de maaltijd altijd een heet doekje en dat is Lennert nog niet gewoon. Hij vindt dit maar niets want hij had wel verbrand kunnen zijn, hoor! Met stokjes eten gaat nog niet maar we proberen zo netjes mogelijk te eten. We hebben hier wel lekker gegeten... er stond zelfs kip met frietjes op de menukaart. Neen, geen rauwe vis te bespeuren in dit restaurant. We kregen zelfs een souveniertje, een potje om snoepjes in te doen, mee als aandenken.

Om kwart voor 8 is het hier al donker. Iets wat wij niet gewoon zijn. Na een spelletje Yatzee en een Kampioenenfilmpje is het nu stilaan tijd om naar bed te gaan.

Voor morgen hebben we een privegids ingehuurd die met ons door de stad zal trekken in het Engels gelukkig. De afspraak hiervoor heeft Ronny telefonisch gemaakt. Geen makkelijke klus maar wel grappig om te horen hoe hij ons adres van hier las. Probeer zelf maar eens; Sein-un An - 323-8 Furunisi-cho Higashioji Nishihairu, Higashiyama-ku, Kyoto. Voor de liefhebbers kunnen we dit bij onze thuiskomst ook in de Japanse tekens even laten zien. Er valt gewoon niets van te maken. Gelukkig doen ze hier alle moeite van de wereld om ons te helpen. Tot morgen!